در موج خنده هایت... قایق بسی شکسته...

در قایق شکسته... قلب کسی نشسته...

 پارو به اب داده ...در جزر و مد عشقت...

بنگر که روی پارو ... خار و خسی نشسته...

خون گشته در تلاطم... هم قلب و هم وجودش...

گم گشته در غرورت... هم بود و هم نبودش...

اینک چه مانده از ما ... در این سکوت عرفان...

سرمایه اش دل شیر... قلبی شکسته سودش...

ساحل چه طعنه ها زد... با نیش خندهایش...

گفتا تو ژنده پوشی... کولی چه ادعایش...؟؟؟

باید که تاج زرین ... برسرنهی به راهش...

تاقلب او بداند افتاده ای به دامش...

در جزر و مد عشقش ... گر تا ابد نشینی...

چون سیم و زر نداری... مهر و وفا نبینی...

معنای عشق و عرفان ... در این زمانه این است...

تقصیر ما چه بوده ... رسم زمانه این است...

کولی به خانه برگرد... قایق به گل نشسته...

مرحم به قلب خود باش... زخمی به دل نشسته...!!!!؟؟